Over Mij

Ik ben Martje Nieman en ik ben 33 jaar. Mijn leven stond voor een groot deel in het teken van sport en werk. Ik werkte in het onderwijs als leerkracht met probleemjongeren. Een topbaan, die ik nog steeds elke dag mis. Sport was naast mijn werk zeer belangrijk. Ik deed voornamelijk aan schaatsen, gaf ook les, en ligfietsen. Met mijn open ligfiets maakte ik monstertochten en vakanties werden gevuld met 100km+ ritten. Met mijn Velomobiel (dichte ligfiets, ook wel banaan genoemd) reed ik wedstrijden. Helaas heb ik niet lang gebruik kunnen maken van mijn Velomobiel. Ruim een half jaar nadat mijn fiets in ontvangst had genomen, ging het mis met mijn gezondheid.

De winter van 2011 kreeg ik ernstige rugklachten. Eigenwijs als ik was, bleef ik nog even genieten van het natuurijs, wat er op dat moment lag. Ik moest er echter toch na korte tijd toch aan toegeven.

Er werd een hernia met stenose vastgesteld. Na lang gezoek naar de juiste oplossing, werd ik uiteindelijk 2 keer geopereerd, maar dit leverde helaas niet het gewenste resultaat. Ik had naar alle waarschijnlijkheid toch schade aan de zenuwen opgelopen en ook de beklemming bleef maar terug komen. Ik begon aan een revalidatietraject, maar ook hier bleef echte vooruitgang uit. December 2012 kreeg ik rare symptomen in mijn been erbij. Dystonie werd een tijdje later vastgesteld. De combinatie van mijn nog slecht functionerende rug en de dystonie in mijn been waren te veel om nog te kunnen blijven lopen.                            . 

Februari 2013 kwam ik in de rolstoel terecht, wat toen als een gevangenis voelde. Nog steeds heb ik een haat/liefde verhouding met mijn stoeltje. Ik denk dat de meeste rolstoelers daarover mee kunnen praten. Ondanks dat voor mij de kous niet af is en ik blijf strijden voor verbetering, ben ik mijn uitdagingen en nieuwe doelen gaan zoeken vanuit de rolstoel 

Ik ben altijd een vechter geweest, en ook nu vecht ik me terug naar de positie waar ik me prettig voel. Je moet voelen dat leeft, zeg ik dan maar. Ik heb heel diep gezeten en af en toe is het nog steeds alleen maar even balen. Maar als je onderuitgaat, dan sta je weer op en ga je verder. Ja makkelijk gezegd, maar wat is het alternatief. Het kost je veel weer verder gegaan, maar het kost nog veel meer als je blijf zitten waar je viel. 

Ik ben op zoek gegaan naar nieuwe sporten die binnen mijn mogelijkheden vallen. Verschillende sporten (want daar ligt de aard van t beestje) heb ik al geprobeerd. Zo vind ik zeilen helemaal machtig en hebben we met grote inzet van een revalidatie maatje, rolstoelhandbal op de kaart gezet. Maar mijn allergrootste uitdaging ligt in het handbiken. Vanaf de eerste dag dat ik in een handbike zat, verzachte dat mijn opgesloten gevoel. Ik kon zelfs wel eens vriendjes worden met de bike.

Wekelijks wordt er gewerkt aan deze site. Op deze manier zal ik een idee geven over alle avonturen die ik beleef in de komende tijd!